“Een van de lastige dingen van omgaan met kinderen met een autistische stoornis is dat je zo moeilijk met ze in contact komt. Zo ook het meisje van dertien dat ik mocht begeleiden. Het contact met haar was zo moeilijk, dat ze ook in de klas niet goed functioneerde. Ik sprak uitgebreid met haar moeder over wat haar dochter wel goed kon en graag deed. Ze bleek erg veel van dieren te houden en zich in hun buurt erg op haar gemak te voelen. Ik vertelde haar dat we thuis een paard en een veulen hadden. Of ze met me mee wilde. Dat wilde ze wel. We stapten samen in de auto. Een prettige plek voor haar, want daar kon ze naast me zitten en hoefde ze me niet aan te kijken. Ik liet haar de paarden borstelen en kreeg haar zover dat ze een stukje ging rijden. Beetje bij beetje kon ik contact maken. Dat was een klein stapje in het begin van de ontwikkeling die ze vanaf dat moment meemaakte. Nu is het zover dat ze in een klas meedraait op school Lyndensteyn (mytyl- en tytyl school voor speciaal en voortgezet onderwijs) in Beetsterzwaag. Het gaat prima met haar.”